இலக்கிய மன்றப் போட்டிகள்
மாதிரி கதைகள்
நிலை :1 ( வகுப்பு 6,7)
சூழல்: 1
நீங்கள் பனிப்பிரதேசத்தில் வசிக்கும் ஒரு துருவ கரடி என்று கற்பனை செய்து பாருங்கள் உருகும் பணியை பற்றி நீங்கள் எப்படி உணர்கிறீர்கள் அவ்வாறான அனுபவத்தை கூறுங்கள்.
நான் ஒரு துருவக் கரடி. வட துருவத்தின் வெண்மையான பனிக் கடலில் பிறந்து வளர்ந்தேன். பனியின் மீது ஓடி விளையாடி, பனிக்கட்டிகளை உடைத்து மீன் பிடித்து வாழ்ந்தேன். பனி எனக்கு வீடு, உறைவிடம், உணவகம்—என் வாழ்வின் அடிப்படை.
ஆனால் இப்போது அந்த பனி மெல்ல உருகிக்கொண்டிருக்கிறது. காலை எழுந்தவுடன் பழக்கமான பனி பரப்பை பார்க்க முடியவில்லை. பனி உருகி நீராகி, எங்களைத் தாங்கிய தரை சிதறிச் செல்வதைப் பார்க்கும் போது என் மனம் கனக்கிறது. எப்போது வேண்டுமானாலும் உடைந்து போகும் பனித் தளத்தில் நடப்பது எனக்கு பயத்தைத் தருகிறது.
உணவுக்காக வேட்டையாடச் செல்லும் தூரம் தினமும் அதிகரித்து வருகிறது. சீல்கள் (seals) முன்பு அருகிலேயே கிடைத்தன. இப்போது பனி குறைந்ததால், அவை தொலைவில் தான் இருக்கின்றன. எங்கள் குட்டிகள் பசியால் அழுது சோர்ந்து கிடக்கின்றன. அவர்களைக் காப்பாற்ற முடியாத என்னால், என் இருதயம் வலிக்கிறது.
“நாங்கள் செய்ததல்ல, மனிதர்கள் செய்ததால்தான் இந்த நிலை. புகை, மாசு, தொழிற்சாலை, கார்கள்—அனைத்தும் பனியை உருக்குகின்றன. மனிதர்கள் தங்கள் வசதிக்காக எங்கள் உலகைக் கெடுத்துவிட்டனர். பனி இல்லாமல் எங்களுக்கு வாழ்க்கையே இல்லை.”
அதுவும் இருந்தபோதும், என் உள்ளத்தில் சிறு நம்பிக்கை உண்டு. ஒருநாள் மனிதர்கள் புரிந்து கொள்வார்கள். அவர்கள் இயற்கையை பாதுகாக்க ஆரம்பிப்பார்கள். பனி மீண்டும் உறையும், என் குட்டிகள் பசித்திராமல் வளர்வார்கள்.
ஒரு கிராமத்தில் வசிக்கும் ஐந்து நண்பர்கள் – அருண், கீதா, முத்து, ரவி, சுஜி – சுற்றுச்சூழல் பற்றி அக்கறையுடன் இருந்தார்கள். தினமும் தெருக்களில் குவியும் பிளாஸ்டிக் நெகிழிகளைப் பார்த்து அவர்கள் மனம் வருந்தியது. மழைக்காலத்தில் நீரோடைகள் அடைபட்டு வெள்ளம் பெருக்கெடுப்பதும், கால்நடைகள் அவற்றை விழுங்கி உயிரிழப்பதும், மண்ணும் கெடுதலும் இவர்களை சிந்திக்க வைத்தது.
“நம்ம ஊரில நாமே ஒரு மாற்றம் செய்யணும்!” என்று அருண் உறுதியானார்.
அவர்கள் சேர்ந்து “நெகிழி இல்லா கிராமம்” என்ற விழிப்புணர்வு இயக்கத்தைத் தொடங்கினர். பள்ளிக்குச் சென்று குழந்தைகளுக்கு ஓவியப் போட்டி வைத்தனர். தெருக்களில் போஸ்டர் ஒட்டினர். கடைகளுக்கு சென்று துணிப்பை பயன்படுத்துமாறு கேட்டுக் கொண்டனர்.
ஆனால் ஆரம்பத்தில் சவால்கள் குறையவில்லை.
-
சில கடைக்காரர்கள்: “நெகிழி சுலபம்டா, வாடிக்கையாளர்கள் எளிதா எடுத்துக்கிட்டுப் போயிடுவாங்க” என்று எதிர்த்தனர்.
-
சிலர் அவர்களை கிண்டலடித்தனர்: “உங்க முயற்சியால என்ன மாறப்போறது?” என்று கேள்வி எழுப்பினர்.
-
குழந்தைகளின் ஆர்வம் கூட பெற்றோரின் அலட்சியத்தால் குறைந்து போகும் சூழ்நிலை வந்தது.
ஆனாலும், அவர்கள் கைவிடவில்லை. ஒவ்வொரு வீட்டிலும் சென்று விளக்கினர். யாரும் கேட்காவிட்டாலும் சாலையோரத்தில் சுத்தம் செய்து காட்டினர். முத்துவின் தாயார் பழைய சால்வைகள், சட்டைகளைக் கொண்டு துணிப்பைகள் தைத்து இலவசமாக வழங்கத் தொடங்கினார். அதை பார்த்து ஊர் பெண்களும் இணைந்தனர்.
மெல்ல மெல்ல மாற்றம் தெரிந்தது.
-
சிறிய கடைகள் முதலில் நெகிழி கைவிட்டன.
-
பின் பெரிய கடைகள் துணிப்பை விற்பனைக்கு வைத்தனர்.
-
பள்ளி மாணவர்கள் தங்கள் பெற்றோரை வற்புறுத்தி துணிப்பை மட்டும் பயன்படுத்தச் செய்தனர்.
இறுதியில், ஊர் திருவிழாவில் அந்த நண்பர்கள் குழுவுக்கு பொதுமக்கள் பாராட்டு தெரிவித்தனர். அந்த நாளில் ஒருவரும் நெகிழி பையை பயன்படுத்தவில்லை என்பது அவர்களுக்கு மிகப் பெரிய வெற்றி.
அருண் சிரித்தபடி சொன்னார்:
“மாற்றம் எப்போதும் எளிதல்ல… ஆனா நம்ம விடாமுயற்சி இருந்தா நிச்சயம் வெற்றி கிடைக்கும்.
கதை: பெருவெள்ளத்தைக் கடக்கும் குடும்பம்
வெயிலின் கடும் வெப்பத்தால் மாதக்கணக்கில் மழை பெய்யாமல் இருந்தபோது, திடீரென பெய்த கனமழை ஆற்றை நிரப்பி, கிராமம் முழுவதும் பெருவெள்ளம் சூழ்ந்தது. வீடுகள் நீரில் மூழ்க, தெருக்கள் நதியாய் மாறின.
அந்த கிராமத்தில் வசித்த ராமன் குடும்பம் — ராமன், அவரது மனைவி கமலா, மற்றும் இரு பிள்ளைகள் ஆரவ், லதா — அனைவரும் பெரும் அச்சத்தில் மூழ்கினர். “எப்படி பத்திரமாக பிள்ளைகளை வெளியே கூட்டிச் செல்வது?” என்ற எண்ணம் ராமனின் மனதை கலங்கச்செய்தது.
அவர்கள் வீட்டு பின்புறம் இருந்த பழைய நாரைத்தோணி மட்டுமே அவர்களுக்கான நம்பிக்கையாக இருந்தது. இரவில் மழை இடியுடன் பெய்துகொண்டிருந்தபோதும், அந்த தோணியைப் பயன்படுத்தி கிராமத்திலிருந்து பத்திரமான இடத்துக்குச் செல்ல திட்டமிட்டார்கள்.
மழையில் நனைந்த குழந்தைகளை தன் மடியில் உட்கார வைத்து, கமலா மனம் தளராமல், “பயப்படாதீர்கள்… இந்த வெள்ளத்தை நாமே கடக்கப் போகிறோம்” என்று உறுதியளித்தார். ராமன் பலத்த காற்றுக்கு எதிராக துடுப்பு அடிக்க, அவர்கள் மெதுவாகக் கரையை நோக்கி சென்றனர். பாதையில் பலர் கத்தும் சத்தமும், வீடுகள் இடிந்து விழும் தோற்றமும் அவர்களின் கண்களில் பதிந்தது.
ஆனால் அந்தச் சூழலில் கூட, மக்கள் ஒருவருக்கொருவர் உதவி செய்தனர். சிலர் கயிறுகளை வீசி, சிலர் சிறு குழந்தைகளை தோணியில் ஏற்றி, அனைவரும் ஒன்றுபட்டு போராடினர். அந்த ஒற்றுமையே அவர்களுக்கு உண்மையான வலிமையாயிருந்தது.
நீண்ட போராட்டத்திற்குப் பிறகு, அந்தக் குடும்பம் அரசு ஏற்படுத்திய பாதுகாப்பு முகாமை அடைந்தது. அங்கு பல குடும்பங்கள் தஞ்சம் அடைந்து, ஒன்றுக்கொன்று ஆறுதல் கூறிக்கொண்டிருந்தனர்.
ராமன் தன் பிள்ளைகளை பார்த்து, “இது ஒரு சோதனை. ஆனால் நாம் ஒன்றுபட்டால் எதையும் கடக்க முடியும்” என்று கூறினார். லதா சிறிய குரலில், “அப்பா, வெள்ளம் எங்களைப் பிரிக்கவில்லை… இன்னும் நம்மை நெருக்கமாக்கியது” என்று சொன்னாள்.
முடிவு:
இந்தக் குடும்பத்தின் பயணம் காட்டியது — காலநிலை மாற்றம் எவ்வளவு பெரிய சவாலாக இருந்தாலும், மனித மனதில் இருக்கும் துணிவு, அன்பு, மற்றும் ஒன்றுபட்ட முயற்சி அனைத்தையும் வெல்ல முடியும் என்பதையே.
கருத்துரையிடுக
கருத்தளித்தமைக்கு நன்றி